magiCage

رویا زیاد دارم، خیال پردازی هم‌. آدمایی که دلم می خواد باهاشون دوست شم، شغلی که دوس دارم داشته باشم. گروه کاری، دوستی، هرچیزی. ولی حس می کنم باید رهاشون کنم... سخته ولی باید بذارمشون، بذارم و بگذرم. می دومم مکانیزمی ه برا قبول شرابط فعلیم ولی خب چه کنم... نمی تونم تو رویا زندگی کنم. زندگی حالم سخته، رسیدن به اون رویاها هم حتی اگه ممکن باشه باز هم سخته‌‌‌... دردناکه خیلی ولی چاره چیه‌... آخرینو اینجا می نویسم: من یه دانشجوی دکتری خوبم، کریس دوستمه تو دانشکده، بعد یه دوست پسری هم داره که اونم با کریس و خانواده اش دوسته‌. ما همو جلو دانشکده می بینیم. شبیه یه گروه خفن. استفان می بینتمون ولی من محل سگ هم بهش نمی دم. یا مثلامن هاروارد یا ان وای یو پلیس شدم، جرد استادم بوده، روز آخره دارم می رم و خیلی ناراحتم. از کریس و خانومش برا اینکه دوستای خوبی بودن تشکر میکنم و میگم دلم براشون تنگ میشه. جردو بغل میکنم و هیچی نمیگم. از مارک تشکر میکنم بخاطر اینکه احازه داد من برم جلسه ها. به استفان هیچی نمیگم. گریه میکنم و می رم....Sorry رویاهای قشنگم. خداحافظ.من شاید ده سال lost بودم ولی دیگه نیستم...من به انچه که پیش رومه با اعجاز می نگرم.... + نوشته شده در دوشنبه بیست و هشتم آذر ۱۴۰۱ ساعت 20:21 توسط مهتاب  |  magiCage...

magiCage...

It hurts when you find out it's really over ... magiCage...